Tu działa Dyskusyjny Klub Książki. Tym razem w DKK Ludka Skrzydlewska po raz pierwszy.

Od pierwszych chwil spotkania słychać było głosy niezadowolonych czytelniczek, bo – trudno się nie zgodzić – powieść słaba, choć budowana wokół całkiem interesującego wątku opieki nad sierotą. Powieść zapowiadała się jako intrygujący kryminał z nutą płomiennego romansu, tymczasem, owszem, zaczęło się od wątku kryminalnego, lecz później był już tylko gorący romans. Powieść toczyła się wolno, a im bardziej wątki się komplikowały… tym powieść jeszcze bardziej zwalniała. Stawała się coraz bardziej przewidywalna, a apetyty na dobrą prozę obyczajową - niezaspokojone.

Autorka w powieści ustanowiła troje głównych bohaterów, każde z traumatyczną przeszłością, która rzuca światło na ich przyszłość. Świetne! Oby tak dalej! Niestety, dalej nie było nic interesującego, autorka nie pokusiła się o rozbudowę wątku psychologicznego postaci, chociaż ten mógłby znacząco wpłynąć na odbiór utworu. Gwoli wyjaśnienia nadmienić należy, że element budowania szałasu (tu dowiadujemy się po co i dlaczego?) był całkiem interesujący. Nie do końca zrozumiałym wydawało się również, dlaczego autorka wprowadza do powieści terapeutkę Alainę szukającą wsparcia u swojej studentki.

Ciekawym zabiegiem było budowanie postaci w oparciu o konflikt interesów: terapeutka Alaina zabiega o romans z ojcem podopiecznej, Owen, twardy i męski mężczyzna, okazuje się miękkim jak gąbka, zaś Reese, zaledwie dwudziestodwulatka, o wiele bardziej dojrzała emocjonalnie niż jej partner.

Jak zauważyły czytelniczki powieść ma charakter profilaktyczny, lub za takowy winna być traktowana. Porusza bowiem problem badań partnerów w celu uniknięcia zakażeń chorobami wenerycznymi.

Kończąc omawianie powieści odniosłyśmy się ponownie do celu powstania takiej powieści. Padały odpowiedzi: dla rozrywki, dla komercji. Tak jest zapewne, bo poza faktem, że powieść traktuje o problemach emocjonalnych, to tych emocji nie wyzwala u czytelnika. Powieść jednak niesie pewną nadzieję i przestrogę przed tym, by przeszłość nie przesłoniła nam teraźniejszości- relacjonują

Co było bardzo miłe i warte podkreślenia - taka luźna powieść wyzwoliła przyjemny nastrój i dobry humor. Panie dużo żartowały, było także dużo śmiechu tak potrzebnego w dzisiejszej rzeczywistości. Jak zapowiadają kolejne spotykanie niebawem.